პირველი ნაწილი სადღაც უდაბნოს დასალიერში გახლდით, ბარსტოუდან არცთუ ისე შორს, როცა ძვალ-რბილში დაგვიარა. მახსოვს, წავიბურტყუნესავით:
- მგონი, უკვე აფრები ავუშვი, ახლა შენ დაჯე რა, საჭესთან…
ამის თქმა იყო და გარშემო ძარღვებში სისხლის გამყინავი წივილ-კივილი ატყდა, ცა კიდე ვეებერთელა ღამურების მსგავსი რაღაც ჯოჯოებით გაივსო - ჩემი დედას ვფიცავარ, ლას-ვეგასისკენ ასი მილის სიჩქარით მიმქროლავი ეს ჩვენი თავახდილი მანქანა თუ არ ამოეღოთ მიზანში. სწორედ ამ დროს მესმის, ვიღაცა ბღავის:
- ღმერთო, შენ გვიშველე! ეს ჯოჯოები საიდანღა?!
მაგრამ მერე უცებვე მიწყნარდა ყველაფერი. ჩემს პირად ვექილს პერანგი გაეხადა და მკერდზე ლუდს ისხამდა - აქაოდა, მზე უკეთესად მომეკიდებაო.
- რა გაჭყივლებს? - მეკითხება, თან მომრგვალებულშუშებიანი ესპანური სათვალით, ქუთუთოებჩამოშვებული მისჩერებია მზეს.
- დაიკიდე, - ვეუბნები, - ახლა შენი ჯერია, ატარო.
მუხრუჭებს ვხიე და ეს ჩვენი დიდი წითელი ზვიგენიც სულ საბურავების ღრჭიალ-ღრჭიალით მივაგდე ტრასის კიდეზე. „აზრი არა აქ, ამ ჩემისას ახლა რაღაც ღამურებზე გავუბა ლაი-ლაი, - გავიფიქრე, - თვითონაც კარგად დაინახავს.“
უკვე ლამის შუადღე იდგა, ჩვენ კიდე ას მილზე მეტი გვქონდა გასავლელი. მძიმე ასი მილი. ვიცოდი, დრო ცოტაღა გვრჩებოდა - მალე ისე დაგვივლიდა, ბოლომდე წაგვიღებდა ორივეს. მაგრამ უკან დასახევიც რომ არ გვქონდა? და არც დასტოპების დრო. გზაშივე უნდა გამოვსულიყავით როგორმე. დიდად გახმაურებულ „მინტ-400“-ზე აკრედიტაცია ნაღდად დაწყებულიც იქნებოდა და ოთხამდე უნდა მიგვესწრო, თუკი ვაპირებდით წინასწარ დაკვეთილი ჩვენი ხმაგაუმტარი ოროთახიანი დაგვეთრია. მაგის დაჯავშნა და ამ თავგადახდილი შევის ქირის ამბავი, სანსეთ-ბულვარის სადგომიდან რომ მოვხსენით, ნიუ-იორკის ერთმა სპორტულმა ჟურნალმა ითავა… მე კიდე, სხვათა შორის, პროფესიონალი ჟურნალისტი გახლავართ - ასე რომ, ცოცხალს თუ მკვდარს, ვალად მედო, ერთი კარგი რეპორტაჟი მაინც გამეგზავნა მათთვის.
სპორტგანყოფილების რედაქტორმა 300 მწვანე ჩამიკუჭა, აქედან უმეტესი წილი კიდე მაგარი სახიფათო ნივთიერებების შესაძენად შემომეხარჯა და ჩვენი მანქანის საბარგული ახლა პოლიციის მოძრავ ნარკოლაბორატორიას უფრო გავდა. მოკლედ, ხელში გვქონდა ორი პარკი მასტიკა, 75 ბურთულა მესკალინი, LSD-ს შემწოვი ხუთი ქაღალდი, კოკაინით ნახევრად სავსე ნახვრეტებიანი სამარილე და ნაირფერი სტიმულატორების - ამყვანების, დამყვანების, ამჭყივლებლების, ამგდებ-დამგდებლებისა თუ მასხარების მთელი გროვა, რამდენიმე ბოთლი ტეკილა, ლიტრიანი ბოთლი რომი, ერთი ყუთი „ბადვაიზერი“, ნახევარი ლიტრი ნედლი ეთერი და ორი ათეული ამილიუმ-პენტილიუმი. ეს ამდენი რამე წინა ღამით მოვაგროვეთ, გიჟური სიჩქარით რომ დავგრიალებდით მთელს ლოს-ანჯელესის ოლქში - ტოპანგიდან ვიდრე უატსამდე - და ყველაფერს ვეპოტინებოდით, რაც კი ხელში მოგვხვდებოდა. კაცმა რომ თქვას, ეს ყველაფერი არც იმდენად გვჭირდებოდა - უბრალოდ, როცა ნაღდ კოლექციონერობას იწყებ, სურვილი გიჩნდება, კაიფისთვის არც არაფერი დაიკლო.
ერთადერთი, რაც არ მასვენებდა - ეთერი იყო. არაფერია ბუნებაში იმაზე უსუსური, ჩაშვებული, უპასუხისმგებლო და გარყვნილი, ვიდრე ეთერით დაშტერებული ადამიანი; მე კი ეჭვი მღრღნიდა, რომ სულ მალე მივადგებოდით ამ დამპალ საყნოსავს, იქნება და, სულაც შემდეგ ბენზინგასამართზე. აქამდე თითოჯერ ჭაშნიკი უკვე თითქმის ყველაფერს გავუსინჯეთ და ახლა დრო იყო, ეთერის ერთი ღრმა შესუნთქვაც მიგვეღო სრული მუღამის დასაჭერად, მერე კი კიდე ასიოდე მილი ამ ამაზრზენ, დორბლგადმომდინარე თიშში გვევლო. ოღონდ ეგაა - ხომ იცით, რომ ერთადერთი საშუალება, ეთერით გაბრუებულს აზრის ნატამალი მაინც შეგრჩეს თავში, ამილის მიღებაა - ოღონდ არა ბევრის ერთად, არამედ ნაწილ-ნაწილ - თან ზუსტად იმდენის, ოთხმოცდაათი მილის სიჩქარით გაიარო ბარსტოუ და განათების პირველსავე ბოძს არ შემოეხვიო.
- მგზავრობა ეგრე უნდა, ძმაო! - გაიძახის ჩემი ვექილი.
მერე ლამის მთლად გადაწვა საზურგეზე, რადიოს აუწია, დასარტყმელების ბაგუნს აყვა და ზმუოდა - „სულ ერთი დაყნოსვა, იესო ჩემო, ან - ერთი ნაფაზი…“ ერთიო?! ვაი, შენს პატრონს! დაიცა, ჯერ ის ღამურებიც მოგიფრინდნენ! მანქანის კარს ვიყავი მიყრდნობილი, მაგნიტოფონი მქონდა ჩაბღუჯული და ჩემს საყვარელ ჩანაწერს - „ეშმას თანაგრძნობას“ ვაღრიალებდი ბოლო ხმაზე. ეს ერთადერთი კასეტა გვქონდა და გაუთავებლად ვატრიალებდით - რადიოსთან კონტრაპუნქტის ამბავში. და საერთოდ, რაღაც რიტმი ხო უნდა დაგვეჭირა ტრასაზე: ბოლო-ბოლო, ასეთ დროს შეუჩერებელი და მოზომილი სვლა მეტად მნიშვნელოვანი რამაა ბენზინის ყაირათიანად ხარჯვის ამბავში, დიახ. ეგ რაში გვადარდებდა, ახლა უკვე აღარც მახსოვს, მაგრამ ასე კი იყო. თუმცა რა - ნებისმიერი მგზავრობის დროს კარგი მძღოლი მუდამ თვალს ადევნებს ხოლმე ბენზინის ხარჯვას - ასე არაა? ეს უაზრო აწყვეტები და სიჩქარის დაგდებები კიდე ბენზინის მტერია, რომ იცოდეთ. იმაზე
ჩუქება
